journalist & tekstschrijver
Met mijn goede vriend Hay Kranen maakte ik eind 2017 een film voor een publiek van zeven mensen. Titel: 5 jaar later. Onderwerp: vriendschap. Te intiem om met een groot publiek te delen, maar voor Hay's tweewekelijkse Circulaire schreef ik er wél een column over. (meer…)
Lees meer
‘Ik snap ook niet wat meisjes van die leeftijd bezielt’, zegt Hanneke Groenteman tegen haar afspraak, terwijl ze haar jas over de stoel hangt. Welke meisjes door wat worden bezield vervaagt tussen geroezemoes van klanten en borden die kletteren. ‘Ik wil een dubbele espresso macchiato’ zegt Groenteman tegen de serveerster. Ze is klein en zit ietwat gebogen met de armen over elkaar aan een tafeltje voor twee. Aan het tafeltje daarachter zitten vier dames met kortgeknipte kapsels. Twee van hen
Lees meer
Iedereen wist dat de burgemeester dood zou gaan. Ik vond het erg voor hem, voor zijn familie en natuurlijk: het was jammer voor Amsterdam. Want het was een begaafde en leuke burgemeester. Nu hij echt dood is, vond ik eigenlijk dat ik daar niet zoveel van kon vinden. Weer dacht ik: wat erg voor zijn familie. Wat jammer van zo’n fijne man. (...) (meer…)
Lees meer
De eerste keer dat ik soulzanger Charles Bradley zag optreden, was in een bloedhete buitentent op North Sea Jazz 2013. Op het podium stond een man op leeftijd, met een voorhoofd vol groeven en tranende ogen van een leven in tegenwind. (...) (meer…)
Lees meer
Daar zat ik, met mijn spijkerbroek tussen de pantalons en de jasjes. De rijen van het uitvaartcentrum zaten al vol met familie, met bekende en onbekende gezichten, toen mijn moeder en ik de zaal binnenliepen op zoek naar een plek tussen de mensen. (...) (meer…)
Lees meer
1 mei, 1 jaar samenwonen, 1 jaar terug in Oost. Bij de Aprilfeesten op de Nieuwmarkt vroeg ik mijn partner gisteren wat zij het mooiste of leukste moment van haar allereerste jaar in Amsterdam had gevonden. 'Oef', zei ze met een leeg wijnglas in haar hand. (...) (meer…)
Lees meer
Ze is oud. Haar opgestoken grijze haar is zo dik als touw. Ze zit als een dame: de handen beleefd gevouwen op schoot, het ene been over het andere. Keurig. Gedistingeerd. Lange rok, kousen, nette schoenen. Een kloppend hart dat rustig ademt, in, uit. Ze zegt niets en beweegt zich nauwelijks. (...) (meer…)
Lees meer
Het is een klein stadje in het Noorden van Virginia. In het stadspark van Charlottesville stond een standbeeld, dat van zijn voetstuk viel. Jonge witte mannen met fakkels vonden dat niet kloppen. Ze waren boos. Zo boos zelfs dat er klappen vielen. (...) (meer…)
Lees meer
‘De enige vrouw op het altaar heeft dan toch het laatste woord’, sprak mijn moeder luid en duidelijk in de grote microfoon. Ze draaide zich glimlachend naar de drie mannen die deze afscheidsmis hadden geleid. De kerk zat vol, de parochianen waren stil. (...) (meer…)
Lees meer